Een onregelmatig terugkerende feature van dit weblog is het, van Stephen Colbert geleende, idee van een echt politiek debat met een echt sterke tegenstander: mijzelf. Het onderwerp is “moeten we de paus geen bloemen sturen vanwege zijn uitspraken over homo-seksualiteit?”

Simon A: Natuurlijk moeten we geen bloemen naar de paus sturen. Immers de Katholieke Kerk is intolerant ten opzichte van homo’s. “Bedankt voor bloemen uit Nederland” is na “Homo’s zijn een gevaar voor de samenleving” gewoon onacceptabel. Dat de volkszangers de drie Js opriepen om de Paus “nou eens een minuutje onder water [te] houden” is niet mijn stijl, maar het sentiment dat er in een vrije samenleving geen ruimte is voor is dit soort middeleeuwse intolerantie deel ik. De acceptatie van homoseksualiteit is de toetssteen of iemand wel mee kan dan doen in de huidige open samenleving.

Simon B: Okay, de paus heeft in een onbegrijpelijk wollig theologische speech weer iets gezegd over homoseksualitei: “Het is nodig, alom de natuurlijke structuur van het huwelijk als een verbintenis tussen man en vrouw te erkennen en de waarde ervan te benadrukken, tegenover pogingen om radicaal andere vormen van verbintenissen juridisch hieraan gelijkwaardig te maken. Zulke pogingen beschadigen en ontwrichten het huwelijk, en vertroebelen de specifieke aard ervan en de onvervangbare rol ervan in de samenleving.” In de boerenkooltijd (de winterse tegenhanger van komkommertijd) zorgt dit voor grote consternatie. Ik neem de Katholieke Kerk niet zo serieus. Maar dat heeft misschien meer te maken met het feit dat ze zelf geloven dat kannibalisme van hun eigen godheid onderdeel is van hun religieuze ceremonie dan dat ze opvattingen over het homo-huwelijk hebben die tot recent tot in de progressiefste landen gedeeld werden. Homo-rechten zijn pas recent erkend: pas in 1974 werd homoseksualiteit geschrapt in het breed gebruikte Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. Daarvoor was het een breed gedeeld idee dat homoseksualiteit een geestelijke afwijking was. Tot in de jaren ’70 golden er in Nederland andere regels rondom seksuele meerderjarigheid voor homo’s en hetero’s. De erkenning van het homo-huwelijk, de kroon van de tolerantie van homoseksualiteit, is nog nieuwer: in Nederland werd dit gelegaliseerd in 2001. In Belgie in 2003. Daarop volgden Scandinavische, Iberische en Latijns-Amerikaanse landen. Maar zelfs in de Verenigde Staten zijn er meer staten die het homo-huwelijk in hun grondwet verbieden dan die het erkennen. De acceptatie van homoseksualiteit in het Westen is een recent fenomeen dat nog lang niet afgerond is. Nederland heeft een langere traditie van kerstbomen, vuurwerk en oliebollen, dan van tolerantie van homoseksualiteit. Waarom is de acceptatie van homoseksualiteit plotseling the end all, be all van Westerse vooruitgang?

Counterpoint: homo-rechten zijn gratis
Simon A: De tolerantie van homoseksualiteit is gratis. Je verliest niets als hetero door het samenzijn, samenwonen of trouwen van homo’s te erkennen. Het erkennen van het recht van Christelijke ouders om hun kinderen op een Christelijke manier op te voeden, betekent dat ook seculieren de kosten van Christelijk onderwijs moet opbrengen. Het erkennen van het recht van Moslims en Joden op ritueel slachten, gaat ten koste van dieren. En het erkennen van het recht van mensen om vuurwerk af te steken, kost andere mensen hun nachtrust. Homoseksualiteit kost helemaal niets: homoseksualiteit was, toen het nog een misdaad was, een victimless crime. Niemand had er schade van. Bovendien: homo’s zijn een heel kleine groep, ongeveer drie procent van de bevolking is homoseksueel, zelfs als je het rottig vindt om homo’s hand in hand te zien lopen, is de kans daarop kleiner dan dat je een vrouw met hoofddoek ziet.
Je moet dus wel heel onverdraagzaam zijn om het te verbieden. Welke wetgever gaat tussen twee mensen staan die van elkaar houden en ontzegt hen hun liefde? Welke wetgever wil per se in de slaapkamer van twee volwassenen kijken? Welke wetgever verklaart iemand voor gek alleen maar omdat hij van een ander houdt? Intolerantie van homoseksualiteit is, juist omdat de tolerantie gratis is, bijzonder irrationeel.

Gratis dus waardeloos
Simon B: Als homoseksualiteit gratis is, is het tolereren daarvan ook niet heel erg ingewikkeld. Het is gemakkelijk om te zeggen: “kijk mij eens even superieur zijn omdat ik homoseksualiteit tolereer” terwijl het je niets kost. Waarden als tolerantie krijgen pas kracht als je er iets voor moet inleveren. Dus als ik iets zou verkiezen tot het end all of be all van tolerantie zou ik niet het homo-huwelijk verkiezen, omdat het kosteloos is om het te tolereren. Zoals jij zei: tolerantie van Christendom betekent dat ik moet accepteren dat mijn belastinggeld wordt gebruikt voor Christelijke scholen. Dat vereist een veel grotere opoffering van mij dan van hen: immers hun Christelijk onderwijs wordt betaald van mijn belastinggeld, terwijl ik mijn homo-huwelijk uit eigen zak moest betalen.

Homo-huwelijk is niet gratis
Simon A: Maar als het te makkelijk zou zijn om homoseksualiteit te tolereren, waarom accepteren we dan nog steeds onverdraagzaamheid ten opzichte van homo’s, bijvoorbeeld door de erkenning van de weigerambtenaar? Door de dictatuur van een kleine minderheid gereformeerde fundamentalisten, mogen ambtenaren weigeren om de wet uit te voeren. Dat laat zien dat iets wat heel gemakkelijk zou moeten zijn, dat niet is zelfs in Nederland. Het principe van non-discriminatie betekent dat de overheid iedereen gelijk moet behandelen, dus dat er geen ambtenaren mogen zijn dus die weigeren de wet uit te voeren. Maar Christenen eigenen zich het recht toe om intolerant te zijn, vanwege hun religie.

Homo-intolerantie accepteren is een vorm van tolerantie
Simon B: Het homo-huwelijk is in links Nederland verworden tot het symbool van tolerantie. Maar tolerantie betekent toch juist ‘ontspannen omgaan met verschillen’ of ‘daar komen we samen uit’. Stel dat een gemeente besluit haar gemeentehuis op zondag te openen (‘de wet’) en een Christelijke ambtenaar zegt: ik werk op zondag niet (‘ik voer de wet niet uit’). Dan betekent tolerantie toch dat er een schema komt waarin hij niet op zondag hoeft te werken? Het principe van non-discriminatie betekent dat de overheid iedereen gelijk behandeld. Het zegt niets over individuele ambtenaren en hun opvattingen. En zeker omdat het aantal homo-huwelijken niet heel groot is en iedere gemeente meer dan een trouwambtenaar heeft, is dit een non-probleem. En bovendien: het idee dat weigerambtenaren een probleem zijn, is de armoede van huwelijken die gesloten worden door volslagen vreemden. Tolerantie van homo’s door Christenen en van Christenen door homo’s moet van twee kanten komen: je moet niet de rechten van een minderheid weg nemen en om een andere minderheid te verdedigen.
Om terug te keren naar de Paus: in een vrije samenleving hebben mensen het recht om hun opvattingen te uiten, hoe zeer ik het er ook niet mee eens ben. Tolerantie betekent dat ik het recht van mensen om hun mening te uiten verdedig, zelfs al vind ik die mening abject. Siertelers hebben het recht om wie ze ook willen bloemen te sturen. Je mag ook op facebook iedere petitie beginnen die je wil, voor of tegen de Paus, maar ik ga het niet steunen of liken. Maar oproepen tot geweld, zoals door de 3Js, zelfs al is het ironisch bedoeld, raakt de grenzen van de tolerantie.